vrijdag 18 oktober 2013

KLADBLOG Hoe ik van de perstribune in de raadszaal van Edam-Volendam werd verwijderd


                                                     


Van de raadsvergaderingen in Edam-Volendam ben ik een trouwe bezoeker. Meestal ging ik aan de perstribune zitten waar altijd royaal plaats is. Daar kun je schrijven en dat doe ik in een voor dat doel aangeschafte chique Moleskine, het volwassen notitieboek dat in je binnenzak past. Op de perstribune zijn zes zitplaatsen. Er zijn er nooit meer dan drie bezet. Helemaal rechts zit altijd de immer vriendelijke Henk Visser van de Nivo, van wie ik gisteren twee pennen kreeg toen de mijne kuren ging vertonen. In het midden zit Mijnheer Pieter de Lange, de enige echte journalist want hij werkt voor een dagblad (NHD). Op het feit dat hij (volgens mij) een volstrekte gehaktbal is, kom ik later nog terug. Helemaal links zit altijd Luc van den Berg (uitgever van de Stadskrant van Edam, een weekblad), een licht opgewonden standje die als schrijver wel eens kritisch wil zijn, zonder de gemeente tegen  de haren in  te willen strijken, hetgeen zelden tot een overtuigend stukje leidt. De gemeente is een van zijn grote adverteerders. Probeer dan maar eens onafhankelijk te blijven als de gemeente er voortdurend blijk van geeft dat woord niet eens te begrijpen. Nou is de NiVo ook geen lieverdje, maar Henk Visser is altijd vriendelijk,  goedgemutst en collegiaal.

Omdat de heren van den Berg en de Lange al eens hadden laten blijken het niet zo op prijs te stellen dat ik als internetpublicist tussen het ‘journaille’ zit , ga ik tegenwoordig op een andere plaats zitten waar je ook kunt schrijven. Maar gisteren kon dat niet. Al die plaatsen waren gereserveerd omdat er een hoge opkomst uit de gemeente Zeevang werd verwacht. Dus ging ik noodgedwongen maar weer op de perstribune zitten, tussen Visser en de Lange in. De Lange die altijd kijkt alsof hij zijn maagzuurremmer is vergeten in te nemen en zich meestal dienovereenkomstig gedraagt en een gehaktbal van een journalist is (ik zal nog uitleggen waarom), schoot in een kramp. Mompelend: “Ik trek dit niet” (letterlijk citaat) stond hij op en begaf zich rechtstreeks naar de gemeentesecretaris, de altijd wat schichtige D.K.W. Hendriks. Die beende vervolgens naar de bode. Vervolgens kwam de overigens altijd vriendelijke en voorkomende bode mijn richting uit en eenmaal daar aangekomen deelde hij mij mede (ik heb mijn instructies) dat ik niet op de perstribune mag zitten. Uiteraard protesteerde ik, er waren geen andere plekken beschikbaar waar je kunt schrijven. Tenslotte kwam de directeur van het Stadskantoor, gemeentesecretaris D.K.W. Hendriks, volgens de wet een bestuursorgaan, mij zelf nog hoogstpersoonlijk vertellen dat ik daar niet mocht zitten.

Niet heel veel later loste de bode het op een elegante wijze op en bood mij een plek aan op een van de gereserveerde plaatsen waarvan overigens de meeste de hele vergadering onbezet bleven. Later schoven wat belangstellenden aan bij de perstribune. Die mochten blijven zitten. Mijn verwijdering betrof dus niet de handhaving van een regel, maar was slechts op mij gericht. Willekeur dus van vriendjes D.K.W. Hendriks en Pieter de Lange.

Was ik kwaad. Natuurlijk niet, alleen maar verwonderd en niet eens bedroefd. Ik ben voor de gemeente een ongenode gast en mijn kritische benadering van het politieke gebeuren en de hoofdrolspelers daarin, wordt (te) weinig gewaardeerd. De gemeente laat de plaatselijke media weten dat ze daar niet zo van gediend zijn. Dat weet ik en kan ik bewijzen omdat een uitgever van een regionaal weekblad me eens een emailbericht daarover van de afdeling Voorlichting (Cor Kwekman) van de gemeente liet zien.  De gemeente laat dus geen mogelijkheid onbenut om me mijn werk (want dat is het) onmogelijk te maken.

Nu maak ik me met stukjes als deze natuurlijk bepaald niet geliefd. Ik hou de hoofdrolspelers spiegels voor en ben meer van achter het nieuws omdat ik graag probeer te achterhalen hoe de politieke gerechten die in de raadszaal worden opgediend in de keuken van de gemeente worden klaargemaakt. Wat dat betreft ben ik de tegenspeler van Pieter de Lange, die gehaktbal van een NHD-journalist. Een kritisch woord zal je bij hem niet lezen. Soms denk ik dat niet het NHD, maar de gemeente betaalt voor zijn stukjes. Een van zijn meer opvallende prestaties was de verslaggeving van de inspraak rond de fusie met de gemeente Zeevang. Daar schreef hij buitengewoon enthousiaste en veel te positieve stukjes over. Mensen die de krant lezen weten natuurlijk niet dat de man in Zeevang woont, een groot voorstander van de fusie is en de gemeente Edam-Volendam altijd graag ter wille is. Hij mag dan een broodschrijver en betaald journalist zijn, maar de noodzakelijke kritische begeleiding van het politiek gebeuren laat hij liever over aan mensen die hun nek durven uit te steken. Om die houding te rechtvaardigen vindt hij mijn bijdrage aan de democratie ‘onfatsoenlijk’ vanwege mijn neiging om de dingen bij de naam te noemen. Daarom vind ik hem een gehaktbal. Democratie kan niet bestaan zonder een kritische pers. Daar is Pieter de Lange niet van. Er is nauwelijks onderscheid tussen wat hij schrijft en wat de afdeling Voorlichting van de gemeente zou doen.

Zo’n man laat mij door D.K.W.Hendriks van de perstribune sturen. Mij levert het weer een aardig stukje op. Het geeft me de mogelijkheid om te laten zien hoe zelfs een journalist op een autoritaire manier meewerkt aan het gemeentelijk beleid om mij het werk onmogelijk te maken. Daarom is hij, en ik herhaal het nog maar eens weer, volgens mij een gehaktbal.

5 opmerkingen:

  1. Een insider wees me er per mail nog eens op dat de gemeentesecretaris in de raadszaal geen enkele bevoegdheid heeft. Die heeft hij zichzelf aangemeten

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ik verbaasde me een beetje over het gedrag van de secretaris. Die speelt, in en tijdens een raadsvergadering namelijk geen enklele rol. Hij is daar, net als de wethouders, hooguit hooguit op uitnodiging. Dat zal niet rechtstreeks zijn, maar op zijn best in het verlengde van de uitgenodigde wethouders. Zoals dat voor alle ambtenaren opgaat, behalve de ambtenaren die tot de Griffie behoren. De Griffier is namelijk de secretaris van de gemeenteraad. Die gaat over de uitvoering en staat de voorziiter en de leden (raadsleden) bij. Kwest van dualisering. Dat is bij Hendricks blijkbaar nog niet ingezonken.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Anoniem, dat is duidelijk. Ik ken de rol van D.K.W. Hendriks in een aantal dossiers. De men leeft beslist in een eigen universum en dat is niet zo dualistisch. Pieter de Lange snapt dat kennelijk ook nog niet

      Verwijderen
  3. De halve heer De Lange schrijft wel vaker berichtjes in het NHD met een persoonlijke mening als ware het onafhankelijke journalistiek. Ik ben toevallig wel op de hoogte van het feit dat meneer in Oosthuizen (gemeente Zeevang) woont en dat zijn kinderen in Hoorn en Edam (Atlascollege (Hoorn)) op school hebben gezeten. En dat hij met die achtergrond een, vanuit zijn Oosthuizens standpunt, zeer negatief wist te schrijven over de gang van zaken bij de Purmerendse Scholengroep (PSG) ten tijde van de heer Overgauw. Toevallig was ik in het dossier PSG aardig goed ingevoerd en toen ik zijn stukjes las kon ik mij niet van de observatie onttrekken dat meneer liever vanuit zijn eigen vooringenomen vooroordelen schrijft dan dat hij hoor en wederhoor toepast. In dit geval enerzijds directie en anderzijds ouders van kinderen op de scholen van het PSG (Jan van Egmond en Da Vinci College).
    De man mag dan ook oprecht door u als een gehaktbal worden gekwalificeerd. Een samenraapsel van meninkjes en invloeden van buitenaf karakteriseren zijn 'stukjes' in het plaatselijke suffertje 'het NHD'.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Anoniem, deze aanvulling vanuit een andere hoek geeft nog wat meer reliëf aan de modus operandi van de Lange als journalist.Sinds mijn column heb ik hem niet meer gezien in de raadszaal van Edam-Volendam. War mij betreft is hij een schande voor zijn vak. Kritische journalistiek hebben we nodig voor de gezondheid van de democratie en de kwaliteit van instituties. Partijdigheid daarbij is een doodzonde voor een journalist.

    BeantwoordenVerwijderen