Geen recht zonder gevecht

KLADBLOK

Beginnend in Volendam, heeft hij iedereen die er in het land toe doet gewaarschuwd dat het een keer uit de hand zou lopen op de Dijk. Maar een profeet wordt in eigen land niet geëerd, zelfs niet nadat hij op een vreselijke manier gelijk kreeg. Sindsdien is hij een ‘refusenik’. Ieder jaar maakt hij bezwaar tegen de aanslag de OZB. Zijn betoog is al jarenlang hetzelfde. Degenen die de ramp hadden moeten voorkomen, hebben de bevolking aangeslagen met een verhoging van de OZB met twintig procent om de uitgave als gevolg van de ramp te bekostigen. De verantwoordelijken  bij de gemeente die hij schuldig acht, zijn nooit veroordeeld voor hun onachtzaamheid en nalatigheid. Zo lang dat nog niet gebeurd is, beschouwt hij de gemeente als een niet-bonafide orgaan. Het is een rechtlijnig betoog, maar van zijn standpunt uit bezien kan ik er geen speld tussen krijgen.

De belastingrechter heeft het er maar moeilijk mee. Het belastingrecht voorziet niet in dergelijke bezwaren. Jaar in jaar uit krijgt hij te horen dat hij niet ontvankelijk is in zijn bezwaar. Je zou het ook als een lacune in de belastingwetgeving kunnen zien. De sociale wetgeving voorziet immers wel in 

gewetensbezwaren.

Bestuurlijke nalatigheid sinds 2004 vervolgbaar

Dat het besluit tot verhoging van de OZB op democratische wijze tot stand is gekomen, betekent geenszins dat je je er niet tegen mag verzetten. Dat is ook democratie en misschien wel de kern van de democratie.  Het vergt een heropening van het onderzoek . Wat in 2001 nog niet mogelijk was, is dat nu wel. Het Europese Hof heeft  in 2004 bepaald, dat overheden strafrechtelijk vervolgbaar zijn voor schade als gevolg van nalatigheid.

Met Hein S, want die is het, voerden Wim K. en ik (Peter L.) als derde actie voor de rehabilitatie van een brandweerman die door de toenmalige burgemeester, om zichzelf vrij te pleiten, direct na de ramp als een van de zondebokken werd aangewezen. Hoewel die nu ex-burgemeester in dat verband beweerde dat hij verkeerd was begrepen, beweert hij in tegenstelling daarmee nog steeds dat zijn ‘zondebok’ een essentiële fout heeft gemaakt. De actie van ons drietal leidde er toe dat de gemeente ons voor de rechter sleepte, via een kort geding en via een strafklacht. Het is de gemeente niet gelukt om ons langs die weg monddood te maken.. De strafklacht werd geseponeerd, maar daar werd wel een proeftijd aan verbonden. Wim K. en ik  dienden daar een klacht tegen in en lieten het daarbij. Voor Hein S. was dat geen optie. Na onderling beraad is er besloten om juridisch door te gaan. Dinsdag 17 december heeft het gerechtshof in Amsterdam “onze” klacht behandeld. De uitslag komt over twee maanden.

Geen  publieke rehabilitatie

De kort geding-rechter heeft in zijn vonnis (juli 2012) bepaald dat de gemeente anders dan zij voortdurend beweert, de betrokken ambtenaar niet heeft gerehabiliteerd. Formeel heeft de gemeente dat nog steeds niet gedaan. Om de gemeente daartoe te bewegen zouden we een rechtszaak moeten beginnen. Democratie wordt duur betaald, zeker als je tegenover een overheid staat die diepe zakken heeft. Ondertussen is de betrokken ambtenaar ‘informeel’ gerehabiliteerd. Maar het moet geheim worden gehouden. Zo bewaart de gemeente Edam-Volendam haar imago van rechtschapenheid. Geheim te houden is ook de schikking die de gemeente ons heeft aangeboden om als partijen af te zien van het vervolg dat nog op het kort geding liep. Waarom niemand dat mag weten is moeilijk te begrijpen. Bij een democratisch orgaan hoort transparantie. Als de gemeente die niet in haar belang acht, knabbelt dat aan ons rechtsgevoel.

En daar blijft het niet bij. In het boek ‘Enclave Volendam’ treffen we de ex-burgemeester en vermoedelijk de huidige aan als zegsmannen over het gevecht dat we hebben geleverd. De schrijver trekt daaruit de conclusie dat ons gevecht zinloos is geweest en als een nachtkaarsje is uit gegaan. Dat is bepaald niet waar, maar burgemeesters hebben nu eenmaal een voorsprong in geloofwaardigheid. Als ze die gebruiken om een mooiere voorstelling van zaken naar buiten te brengen dan de werkelijkheid toelaat, knabbelt dat aan ons rechtsgevoel.

Olie op het vuur

Het is ook nogal merkwaardig. Via haar advocaten laat de gemeente telkens weten dat onze activiteiten ‘de nog immer diepe wonden in de Volendamse gemeenschap opnieuw hebben opengereten’. Rechters zijn daarvan nog wel eens onder de indruk en menen dat hun uitspraak zou moeten bijdragen tot rust over dit onderwerp. Nu de huidige burgemeester en de ex-burgemeester via het boek ‘Enclave Volendam’ nogal betwistbare visies naar buiten hebben gebracht komt het argument in een ander daglicht te staan. Door hun bijdrage aan het boek wordt er weer op een uitdagende manier olie op het vuur van de discussie gegooid. Ze doen zelf, wat ze ons langs juridische weg willen verhinderen. Het is hen er kennelijk om te doen   het eigen omstreden aandeel in de gebeurtenissen buiten discussie te houden en het gevecht om de waarheid te sluiten.  Wij kunnen daar geen integriteit in vinden.

Oranje Vrijstaat

Is het verwonderlijk dat wij in reactie daarop de Oranje-vlag van de ‘Koninklijke Volendammer Vrijstaat’ omhoog willen hijsen en willen gaan vlaggen ter vervanging van een gemeente die de waarheid blijft onderdrukken en haar eigen betwistbare waarheid als enige geldige poneert. De integriteit van bestuur en van de democratie staan daardoor ter discussie. Geen recht zonder gevecht. Dat gevecht zal moeten laten zien hoe sterk de democratie in feite is. Democratie is er voor de burger. Zo lang wordt toegelaten dat democratische organen dat omdraaien en waarheidszoekers als boeven beschrijven, geven wij de voorkeur aan onze eigen ‘Koninklijke Volendammer Oranje Vrijstaat’.