KLADBLOK
Als ik een
raadsvergadering in Edam-Volendam bezoek, word ik vaak besprongen door een man
die in mij een gevaar ziet voor de democratie. “Schrijf nou eens positief over
de politiek, man, straks gaat niemand meer stemmen door jouw negatief geschrijf”
bijt hij me dan toe.
Die man
overdrijft natuurlijk verschrikkelijk. Daarnaast kan er getwijfeld worden aan
zijn analyse van de politieke situatie. In de gemeente Edam-Volendam zijn de heersende
bestuurscultuur en de politieke cultuur waarschijnlijk de grootste vijanden van de
democratie. Je zou zelfs kunnen stellen dat vanuit de bestaande bestuurscultuur
democratie als hinderlijk wordt gezien en dat er bij een aantal belangrijke
onderwerpen geen intentie aanwezig is om democratie als zodanig, behalve als
formele verplichting, serieus te nemen.
Die
bestuurscultuur heeft ook een interne werking. Uit een recent
organisatie-onderzoek blijkt dat medewerkers op het stadskantoor zich
onvoldoende veilig voelen. Er heerst een klimaat waarin men zich naar de
leiding moet schikken en anders voor represailles moet vrezen. Die stijl is ook
extern herkenbaar. Het bestuur in Edam-Volendam heeft de neiging haar wil op
autocratische wijze door te zetten.
Als
voorbeeld daarvan zou kunnen worden gekeken naar de mediastrategie die
wordt gevolgd bij de voorgenomen fusie met de gemeente Zeevang. Het is niet de
bedoeling dat er een kritische discussie ontstaat die dat voornemen zou kunnen
doorkruisen. Een van de hoofdrolspelers in het nogal autocratische bestuur van
Edam-Volendam is wethouder Marisa Kes (VD|80). Vanwege haar bestuursstijl heb
ik haar de kleur ‘rood’ (link) toebedeeld. Die kleur behoort bij een leiderschapsstijl
die zich onder meer kenmerkt door democratie te zien als een te overwinnen weerstand.
Ze heeft
bekendheid verworven door haar doortastend optreden bij de ontwikkeling van het
woningbouwplan ‘Broeckgouw’. De gemeente treedt daarbij op als
projectontwikkelaar en risicodrager. Het is anno 2013 niet eenvoudig om een
groot aantal nieuwbouwwoningen in de markt te zetten en verkocht te krijgen. Er
zijn aanwijzingen dat wethouder Kes de instrumenten uit haar portefeuille ‘ruimtelijke
ordening’ gebruikt om kleinschaliger plannen voor woningbouw tegen te werken
teneinde de verkoop van woningen in Broeckgouw zo veel als mogelijk te
begunstigen. Ze gebruikt in dit geval haar hindermacht ten behoeve van
financieel-economische belangen die de gemeente als ondernemer heeft door
private ondernemers tegen te werken.
Het meest in
het oog springend is echter de wijze waarop ze bezig is een grootscheeps plan
voor te bereiden om het hart van de Oude Kom van Volendam te voorzien van een
grootschalig winkelcentrum met een ondergrondse garage voor 700 auto’s. Zonder
dat dit voor de bevolking zichtbaar werd is ze al een paar jaar bezig geweest
om strategische stappen te zetten die het doel dichterbij moeten brengen. Ze
kreeg het voorkeursrecht voor de aankoop van panden in het doelgebied. Ze kocht
al met een smoesje ('de ingang van de parkeergarage onder de Havenhof moet
worden verbeterd') een strategisch hoekpand aan. Ze kreeg medewerking van
parkeerwethouder Dorus Luyckx om het Europaplein autovrij te maken. Ook nu werd
daarvoor een smoes ingezet. Het zou gaan om een verbetering van de
verkeersveiligheid. Alle stappen kunnen worden teruggeleid naar het
uiteindelijke doel –een nieuw winkelcentrum als een soort overbodige harttransplantatie-. Die stap[pen gingen vooraf aan plannen waar de gemeenteraad nog over moest beslissen.
Bijvoorbeeld over de toekomst van het Europaplein.
Een
bijzondere gebeurtenis die tekenend is voor de stijl van Queen Kes is de geheime poging van haar familieleden om het Volendams Museum op te heffen. Het
betrokken pand was een tijd lang nodig bij de plannen voor wat de ‘vernieuwing
van het dorpshart’ werd genoemd. Ik heb het bewijs voor deze snode plannen
geleverd. De reactie van Queen Kes was
tekenend. Brutaalweg werd ik uitgemaakt voor een leugenaar die geen ander doel
had om mensen te beschadigen. Tussen eenvoudig ontkennen of anderen van
onwaarheden beschuldigen zit een kritische grens. Die is hier overschreden.
De
volksvertegenwoordiging ziet bij dit alles ‘slapend’ toe. Collegepartijen
spelen elkaar de bal toe en de oppositie in de gestalte van de VVD en
GroenLinks zijn te veel bezig met de eigen prioriteiten. De eenmansfractie
Lijst Kras doet haar best, maar durft niet altijd ‘harde woorden’ te spreken.
Ik kan de man
die mij altijd bespringt als ik een raadsvergadering bezoek niet beloven dat ik
positief ga schrijven over de politiek in Edam-Volendam. Integendeel. De patiënt
is ziek en er is een medicijn nodig. Een medicijn dat werkt. Een medicijn dat
de democratie er weer boven op helpt. Een medicijn dat de burger weer rechten
geeft en van gemeenteraadsleden weer volksvertegenwoordigers maakt, in plaats
van controleerders van het bestuur die negeren dat bijvoorbeeld de rode
Koningin geen (democratische) kleren draagt en vals speelt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten